ارتباطات مهندسی : شا تل فضایی
ریچارد هاموند ارتباطات مهندسی درون شاتل فضایی ناسا را افشا می کند – اولین سفینه ی فضایی با قابلیت استفاد مجدد. او به پشت صحنه مرکز فضایی کندی در فلوریدا می رود تا دریابد که چگونه یک پیانو ارگانی، مسیرهای عبور تراموا، یک ابزار ضد سونار مربوط به جنگ جهانی دوم، یک عنبیه دوربین و یک گلوله توپ همگی به خلق پیشرفته ترین ماشین مهندسی شده توسط بشر کمک کردند. شاتل که در اوایل دهه ۱۹۷۰ به عنوان جانشین ماموریت های آپولو به ماه شکل گرفت، یک سیستم تحویل است که برای انتقال محموله هایی مثل تلسکوپ هابل، و اکثر ایستگاه فضایی بین المللی به مدار و بازگشت برای محموله ی بعدی طراحی شد. وسیله ی تحویل محموله یک مدارگرد می باشد – اکثر مردم آن را شاتل می نامند – که با یک مخزن سوخت عظیم خارجی و بالابرنده های موشکی جفت می شود که در نهایت به دریا پرتاب می شوند.سالم ماندن در برابر نیروهای مخرب عظیم مربوط به سفر در فضا و بازگشت به شکل قابل استفاده نیاز به خطرات مبتکرانه مهندسی را ایجاب می کند. شاتل برای بخش اول زندگی خود یک راکت است، سپس برای سفر بازگشت خود به شکل هواپیما در می آید.
دیدگاه ها