مهار رادیو اکتیو

آیا ممکن است ما حاوی برخی از مواد خطرناک باشیم؟ از دوران جنگ سرد، صدها میلیون گالن مواد آغشته به رادیواکتیو زمین‌های مناطق مختلفی را آلوده کرده‌اند و در دوران اخیر، حادثه‌ی اتمی فوکوشیما که از آن با عنوان فاجعه‌ی اتمی یاد می‌کنند نگرانی‌های زیادی را برانگیخته و دولت‌ها در سراسر جهان به‌سختی در تلاش هستند تا نسل‌های آینده را از عوارض آلودگی‌های اتمی نجات دهند. اما آیا در آینده انرژی اتمی باعث نابودی انسان خواهد شد؟

رادیواکتیویته اولین بار در سال ۱۸۹۶ توسط دانشمند فرانسوی، هنری بکرل  در زمانی که بر روی مواد فسفرسنت ( فسفرسنت چیزی است شبیه فلوئورسنت ) تحقیق می‌کرد، کشف شد. اگر این مواد در معرض نور قرار بگیرند، در تاریکی تابش می‌کنند. بکرل گمان می‌کرد که تابش اشعه ایکس تولید شده در لوله های کاغذ به نحوی به فسفرسنت ارتباط دارد. برای یافتن این ارتباط او آزمایشی ترتیب داد.

صفحه‎ی عکاسی را در کاغذ سیاه گذاشت و کنار مواد فسفرسنت مختلف قرار دارد. همه جواب‎ها منفی بود. هیچ یک از مواد مورد آزمایش اثری بر صفحه عکاسی نگذاشتند، این بار بکرل نمک های اورانیوم را آزمایش کرد. نتایج نشان می‌داد که این ترکیبات اثر شدیدی روی صفحه‎ی عکاسی می‌گذارند.

در هر صورت به زودی مشخص شد که سیاه شدن صفحه‎ی عکاسی، هیچ ارتباطی با مواد فسفرسنت ندارد، چون این مواد، در تاریکی صفحه عکاسی را تیره کرده بودند. علاوه بر آن نمک های غیر فسفرسنت اورانیوم و حتی اورانیوم فلزی نیز صفحه‎ی عکاسی را تیره کرده بود. مشخص است که نوع جدیدی از تابش که قابلیت عبور از کاغذ سیاه را هم دارد، باعث تیره شدن صفحه عکاسی شده بود. البته بسیاری بر این عقیده اند که هانری بکرل به طور کاملاً تصادفی موفق به کشف رادیواکتیو شده است.

در ابتدا تصور می‌شد که این تابش جدید نیز مشابه پرتو x است. اما تحقیقات بیش‎تر توسط پیشگامان علوم هسته ای یعنی بکرل، پیرکوری  ماری کوری  ، ارنست رادرفورد  نشان داد که رادیواکتیویته بسیار پیچیده تر از چیزی است که تصور می‌شد. پس از آن با ادامه‎ی تحقیقات دانشمندان در سال ۱۹۱۱ رادفورد وجود هسته را در اتم‌ها اعلام کرد.

محققان هم چنین دریافتند که عناصر شیمیایی دیگر نیز ایزوتوپ های رادیواکتیو دارند. رادیواکتیویته به ماری کوری کمک کرد تا رادیوم و باریوم را که از نظر خواص شیمیایی بسیار به هم شبیهند و تشخیص آن‎ها دشوار است، از هم جدا کند. اما مدت‎ها طول کشید تا دانشمندان به خطرات تشعشعات رادیواکتیو پی ببرند.